lunes, 26 de diciembre de 2022

Yo viajo sola (con mi esposo imaginario)

 Amo viajar, he visitado sitios que tenía pendiente desde hace mucho y otros que espero ver pronto; pero hoy no vengo a hablar de mis viajes en sí, sino de cierta faceta social ridícula relacionada con los viajes en solitario... algo tan simple y ridículo que este será uno de los posts más cortos que voy a escribir.

Cómo he comentado en algún que otro post, actualmente tengo 26 años, terminé la universidad este mismo 2022, y como tal y como persona amante de conocer otras culturas, el fenómeno Erasmus (o cualquier otro programa de intercambio) ha estado muy presente en mis años como universitaria. Por motivos de salud no he podido realizar ningún intercambio con otra universidad, ni nacional ni extranjera, pero siempre que había algún estudiante de intercambio en mi clase me gustaba acercarme para darme a conocer y hacerle saber que puede acudir a mi si me necesita, convirtiéndose algunos en buenos amigos y otros tantos en simples conocidos. Del mismo modo, cuando me daba cuenta de que un compañero de clase desaparecía un año entero, cuando regresaba le acribillaba a preguntas, aunque luego no volviéramos a hablarnos.

Me ha hecho mucha "gracia" ver que estos estudiantes de intercambio tenían algo en común: apoyo incondicional, admiración y aplausos por irse 6 meses a otra ciudad a estudiar. Sin embargo, cuando alguien de mi entorno se entera de que he estado viajando sola una semanita, me tachan de loca e insensata (lo más lejos que he ido es al otro extremo de Europa). No me ofendo, ni mucho menos, pero me parece curioso cómo saltan las alarmas por un viaje en solitario de una semana, mientras que llueven aplausos por irse seis meses de intercambio ¿acaso creen que si sufren un accidente en el país de intercambio, la universidad va a mandar a una niñera al hospital para que esté pendiente 24/7 de su hijo accidentado? ¿acaso creen que si el estudiante no regresa a su piso en tres noches, la universidad se dará cuenta y dará parte a la policía? La respuesta es: NO

Simplemente hay que tener la cabeza en su sitio. Como persona que ha viajado sola, no me lanzo a la aventura, sino que investigo a fondo el barrio en el que me hospedaré, cómo funciona la sanidad ahí si tengo una emergencia y, como mujer, más de una vez he tenido que mentir diciendo que tengo un marido celoso que me controla con el GPS y que trabaja como Comunity Manager en una empresa de marketing y que justamente hoy no me ha podido acompañar (sí, he tenido que recurrir a eso puesto que en la mismísima Europa, me han llegado a pedir matrimonio).



Foto en Bamberg durante uno de mis viajes en solitario. El tipo que sale en la foto es un simple ancianito que pasaba por ahí, o mi marido imaginario, según se mire.



3 comentarios:

  1. Hola! Molt interessant s'entrada.
    1. Tens tota sa raó quan dius que viatjar sol està mal vist. És una cosa que sobta moltíssim. A mi em sobta moltíssim. Me costa molt anar de viatge, ja que em posa nerviosa haver de tenir en compte tantes coses, em fa por perdre'm i no m'agrada no tenir controlada sa situació. Imagina't si hi hagués d'anar tota sola. Però això soc i jo i els meus problemes. La gent hauria de poder anar de viatge tota sola sense que la miressin malament, igual que al cinema, que és raro anar-hi tot sol. Crec que la principal raó és que es considerava perillós..
    2. Em sembla interessant la comparativa entre anar de viatge sol i d'Erasmus. És cert que l'Erasmus s'aplaudeix, però igual que s'aplaudiria que anessis sis mesos a fer feina a un hotel d'Àustria. La diferència es troba en que tant la feina com els estudis se consideren espais segurs i controlats, de manera que no hi ha perill i hi pots anar sol, mentre que anar a l'aventura tot sol sí és considera perillós.
    3. Respecte a les preguntes, la resposta és sí. La gent creu que si l'estudiant pateix un accident, la universitat s'encarregarà de tot, fins i tot de pagar-li el passatge per tornar a casa. Que si no se sap res de l'alumne un dia, ho notificaran. Que si no va a la feina un dia, algú informarà la família. Jo diria que abans, quan viatjar sol era tan poc habitual, aquestes coses passaven, però ara ja no.
    4. Jo no sabria gestionar situacions com la de la persona que et va demanar matrimoni. Després d'això em quedaria un dia sencer sense sortir de l'hotel.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. 1-Sí, jo també tenia moltes situacions que em superaven, així que vaig optar per viatges simples, i desprès allà anar fent el que considerava. Moltes vegades impacta quan és un puesto que no has visitat, però desprès d'un recorregut ràpid, et pots aprendre una mica els carrers de la zona on ets i desprès tot flueix tot sol. I sí, jo tinc pendent anar al cine tota sola... total durant la peli no interactues amb ningú.

      2-Fins a cert punt... Si et passa res, ni la universitat ni la feina possarà una denuncia a la policia ni t'aniran a veure al hospital... així que això i res és el mateix.

      4-Supòs que depen molt de com t'agafen. Tot i la situació, la persona en qüestió no es mostrava ni amenaçant ni perillosa... De lo contrari, em quedo la resta del dia al hotel amb el meu marit imaginari, tenint una discussió imaginaria i telenovèlica.

      Eliminar
    2. 1. Sobre lo d'anar al cine tot sol, n'Aitor ho sol fer.

      Eliminar

Me preparo 7 días antes de mi muerte (experimento)

     Estoy bien, no padezco ninguna enfermedad ni tengo motivos para irme tan pronto de este mundo. El motivo de este post y de este extraño...